Το πρώτο πλήγμα το δέχθηκε όταν η κόρη της διαγνώστηκε με καρκίνο στις ωοθήκες. Δύο χρόνια μετά και άλλα άσχημα νέα την περίμεναν: ο γιος της είχε λέμφωμα Χότζκινς.
                            
Ο γιος της πέθανε το 1991 και η κόρη της πέθανε τρία χρόνια μετά. Ανάμεσα στους δύο θανάτους η Σ.Σόμπερατς, με ιστορικό γλαυκώματος, έχασε την όρασή της.

Στην αρχή τυφλώθηκε το δεξί της μάτι, στη συνέχεια το αριστερό.

Η ίδια δήλωσε κάποτε σε συνέντευξή της στους New York Times: «Ξέρετε εκείνη τη βιβλική ιστορία για τα επτά καλά χρόνια και τα επτά κακά; Ε, αυτό συνέβη σε εμένα».

Η Σόνια Σόμπερατς λέει ότι η κατάσταση της υγείας των παιδιών της την βοήθησε να αντιμετωπίσει τη δική της τύφλωση. «Δεν σκεφτόμουν αυτό. Σκεφτόμουν τα παιδιά μου. Πόσο υπέφεραν, πόσα περνούσαν» λέει.

Το 2001 ξεκίνησε μαθήματα φωτογραφίας στο Μανχάταν μαζί με άλλους που έπασχαν από αναπηρίες. Αντίθετα από άλλους τυφλούς καλλιτέχνες, όπως ο Κουρτ Γουέστον, η Σόνια Σόμπερατς δεν είχε ασχοληθεί ποτέ με τη φωτογραφία.

Η φωτογράφος προτιμά την τεχνική light painting. Δεν την ενδιαφέρει η καταγραφή της στιγμής, αλλά το παιχνίδι με το φως.

Μπορεί να φανταστεί τις εικόνες της στη διάρκεια μιας βόλτας, ακούγοντας έναν ήχο, ή από μία μυρωδιά.

Όταν επιστρέφει στο στούντιο, με τη συνδρομή ενός βοηθού τοποθετεί τα μοντέλα της, αγγίζει το κάθε τι που μπαίνει στο κάδρο της, αποφασίζει που θα τελειώσει το κάδρο.

Η φωτογράφος ζητά από τον βοηθό να ανοίξει το κλείστρο και στη συνέχεια χρησιμοποιεί διάφορες πηγές φωτός (για παράδειγμα φακούς και χριστουγεννιάτικα φώτα) για να φωτίσει συγκεκριμένα στοιχεία μέσα στο κάδρο της. Το κλείστρο μπορεί να παραμείνει ανοιχτό για διάστημα από δύο λεπτά έως μία ώρα.

Η Σόνια Σόμπερατς υποφέρει από σπονδυλική στένωση, γεγονός που της προκαλεί μεγάλο πόνο όταν ετοιμάζει τη λήψη των φωτογραφιών της. Υπάρχουν φορές που σέρνεται στο πάτωμα, προσπαθώντας να τοποθετήσει τα πάντα στο σωστό σημείο.

Στη διάρκεια μιας 90λεπτης λήψης μπορεί να τραβήξει μόνο τρεις ή τέσσερις φωτογραφίες. Τα θέματα με τα οποία ασχολείται είναι πορτρέτα φίλων ή συγγενών, ενώ συχνά αναπαριστά σημαντικά γεγονότα: εγκυμοσύνες, γάμους, θανάτους.

«Όταν λέω ότι ασχολούμαι με τη φωτογραφία, δεν με πιστεύουν. Όταν ένας άνθρωπος πετυχαίνει κάτι που οι άλλοι θεωρούν ότι δεν μπορεί, επειδή είναι τυφλός, το αισθάνεται πιο σημαντικό» τονίζει η ίδια.

«Με εκπλήσσει το γεγονός ότι το ανθρώπινο μυαλό μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, εάν εργαστεί για αυτό» προσθέτει, δίνοντας ένα σπουδαίο μάθημα ζωής.

Συγγραφέας: Αγγελική Στελλάκη
Newsroom ΔΟΛ
Πηγή: NEWS.IN.GR